Parafialne Koła Caritas | Szkolne Koła Caritas
Parafialne Koła Caritas
INSTRUKCJA KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI O PARAFIALNYCH ZESPOŁACH CARITAS
I. Wstęp
1. Jezus głosił Ewangelię o królestwie Bożym nie tylko słowem, lecz także czynami miłości (Mt 4,23- -24). I chociaż królestwo jego nie jest z tego świata (J 18, 36), to jednak los doczesny człowieka nie był Mu obcy. Jezus nie tylko sam "przeszedł dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich" (Dz 10, 38), ale czynów miłości domagał się od swoich naśladowców. Faryzeuszom wyrzucał, że nie pamiętają o sprawiedliwości i miłosierdziu (Mt 23,23), od bogatego młodzieńca zażądał, by rozdał swoje dobra ubogim (Łk 18,22), a bogaczowi z przypowieści zarzucił brak zainteresowania losem ubogiego Łazarza (Łk 16, 19- -31). Do posługi potrzebującym zaprawiał Jezus również uczniów, których posyłał, aby uzdrawiali chorych, wskrzeszali umarłych, oczyszczali trędowatych i wyrzucali złe duchy (Mt 10,8). Kiedy zaś prosili Go, aby odprawił zgłodniały tłum w celu zakupienia żywności, zaprotestował mówiąc: "wy dajcie im jeść" (Łk 9, 13). Uwrażliwianiu na ludzką biedę i wychowaniu do stałej troski o ubogich służył specjalny fundusz, z którego apostołowie udzielali pomocy biednym (J 13,29). Prawdziwą lekcję poglądową miłości służebnej dał im Jezus w czasie Ostatniej Wieczerzy, przepasując swoje biodra i umywając im nogi (J 13, 5). Przed swoim odejściem do Ojca jeszcze raz zlecił uczniom czyny miłości, którym nadał rangę znaku przy- należności do Niego: "Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli się będziecie wzajemnie miłowali" (J 13, 35). Po zesłaniu Ducha Świętego założony przez Jezusa Kościół z nową mocą głosił królestwo Boże słowem, uobecniał je w liturgii i potwierdzał czynami miłości. Przejawem troski o potrzebujących w pierwszych gminach chrześcijańskich były agapy (Dz 2, 46), posługa diakonów (Dz 6, 1-6), diakonis (Rz 16, 1-2; 1 Tm 3, 11) i wdów (1 Tm 5, 9-16) oraz kolekty dla głodujących w Jerozolimie (Dz 11, 27-30; 2 Kor 8-9).
2. Chociaż współczesna parafia znacznie różni się od gminy jerozolimskiej, to jednak jest ona wezwana do budowania wspólnoty miłości na jej wzór (Dz 2, 42-47). Parafia tylko w ścisłej łączności z diecezją urzeczywistnia Kościół (DB 30). Jedność parafii z Kościołem lokalnym i powszechnym zapewnia proboszcz, który reprezentuje biskupa jako najwyższego pasterza Kościoła partykularnego (KL 42). Obok aspektu instytucjonalnego parafia posiada wymiar wspólnotowy i jest miejscem zjednoczenia wierzących z Chrystusem, w Duchu Świętym w drodze do domu Ojca. Dlatego miłość, będąca naturalnym sposobem egzystencji Trójcy Przenajświętszej, której przykład pozostawił swoim uczniom Jezus i którą rozlewa w sercach naszych Duch Święty (Rz 5, 5), powinna być urzeczywistniana przez wszystkich parafian. Miłość decyduje o przeniknięciu wspólnot chrześcijańskich duchem Ewangelii, a do jej podstawowych przejawów należy posługa charytatywna.
3. Posługa charytatywna jest częścią funkcji pasterskiej Kościoła, a jej podmiotem są wszyscy należący do Kościoła. Pierwszym odpowiedzialnym za realizację posługi charytatywnej w parafii jest proboszcz, którego trosce Kościół powierza "biednych, cierpiących, samotnych, wygnańców oraz przeżywających szczególne trudności" (KPK 529, par. 2). Szczególnej uwadze wszystkich kapłanów w parafii powierza się biednych i słabych oraz chorych i umierających (DK 6). Kapłani przyczyniają się do rozwoju miłości miłosiernej wśród parafian poprzez głoszenie Słowa Bożego, sprawowanie sakramentów świętych a szczególnie Eucharystii oraz osobiste świadectwo troski o potrzebujących. Przykazanie miłości bliźniego jest zaadresowane do każdego chrześcijanina. Działalność charytatywna jest istotnym wymiarem apostolstwa ludzi świeckich, gdyż jest zwyczajną, powszechną i bezpośrednią formą przepojenia duchem chrześcijańskim porządku doczesnego (DA 2; ChL 41).
4. Dzieła miłosierdzia mogą być realizowane w parafii w sposób indywidualny, spontaniczny, bezpośredni w rodzinie lub sąsiedztwie oraz w sposób wspólnotowy, kompleksowy, planowy, zorganizowany. Ze względu na drugi sposób istnieje potrzeba powołania w każdej parafii specjalnej grupy osób, której zadaniem byłoby niesienie adekwatnej do potrzeb i fachowo zorganizowanej pomocy charytatywnej. Konferencja Episkopatu Polski wielokrotnie dawała dowód swojej troski i poparcia dla posługi charytatywnej świadczonej w parafiach. W roku 1986 została zatwierdzona "Instrukcja Konferencji Episkopatu Polski o pracy charytatywnej w parafiach", mówiąca o powołaniu, zadaniach i działalności Parafialnego Zespołu Charytatywnego. Biorąc pod uwagę ponadczasowe racje teologiczne, nowe uwarunkowania społeczno - ustrojowe oraz regulacje prawne dotyczące stosunku Państwa do Kościoła w naszej Ojczyźnie, powstanie Caritas Polska i Caritas diecezjalnych a także dotychczasowe doświadczenia pracy charytatywnej w parafiach Konferencja Episkopatu Polski postanawia, aby spoczywający na proboszczu, duszpasterzach i wiernych niezbywalny obowiązek niesienia pomocy potrzebującym we wspólnocie parafialnej był realizowany przez Parafialny Zespół Caritas, zwany w dalszej części instrukcji Zespołem. Praca Zespołu nie zwalnia ogółu wiernych a także innych grup i wspólnot działających w parafii z obowiązku świadczenia miłosierdzia, lecz je jedynie usprawnia, koordynuje i uzupełnia. Zespół jest jedną z podstawowych struktur parafii, dzięki którym wypełnia ona swoją misję charytatywną w Kościele i świecie.
II. Powołanie Parafialnego Zespołu Caritas
5. W przypadku braku Zespołu proboszcz powołuje go na terenie swojej parafii, informując o tym biskupa i Caritas diecezjalną. "Kieruje się przy tym dostrzeżonymi u parafian charyzmatami o ukierunkowaniu charytatywnym, ich możliwościami osobowymi, zdrowotnymi i czasowymi, ich gotowością do podjęcia tej służby oraz żywotnym zjednoczeniem z Chrystusem przez intensywne życie eucharystyczne" (Instrukcja, 4). Do Zespołu mogą być również zaproszeni ci, którzy należąc w różny sposób do katolickiej jedności Ludu Bożego pragną jednocześnie realizować chrześcijańskie dzieło miłosierdzia (por. KK 13-16).
6. Proboszcz przewodniczy z urzędu Zespołowi. Proboszcz powołuje, zatwierdza i odwołuje przełożonego Zespołu i nadzoruje jego działalność, ponosi także odpowiedzialność za formację charytatywna członków Zespołu. Przełożony prowadzi bieżącą działalność Zespołu, stosownie do potrzeb i warunków lokalnych (por. Instrukcja, 5).
7. Szczegółowe przepisy odnoszące się do powołania Zespołu, roli proboszcza i przełożonego, po- działu parafii na rejony charytatywne, tworzenie sekcji charytatywnych, pracy wolontariuszy i zatrudniania osób określają stosowne uregulowania diecezjalne.
III. Zadania Parafialnego Zespołu Caritas
8. Zadania Zespołu, zdefiniowane w Instrukcji z roku 1986, nic nie straciły na swojej aktualności w dniu dzisiejszym, chociaż ich realizacja wymaga często innych sposobów działania (por. Instrukcja, 6):
a. Inspirowanie całej wspólnoty parafialnej i wszystkich ludzi dobrej woli z jej terenu do czynnej miłości;
b. Permanentne i wnikliwe rozpoznawanie zakresu posługi miłosierdzia i możliwości jej realizacji;
c. Organizowanie i świadczenie konkretnej pomocy w obrębie parafii;
d. Uczestnictwo w diecezjalnych, krajowych i międzynarodowych projektach pomocy.
9. Zespół inspiruje wspólnotę parafialną poprzez:
- organizowanie nabożeństw pobudzających do praktykowania czynnej miłości;
- czynne włączanie się w katechezę o tematyce charytatywnej (np. w okresie Adwentu, Wielkiego Postu, Tygodnia Miłosierdzia);
- charytatywna animację wspólnot działających na terenie parafii i podejmowanie z nimi wspólnych zadań charytatywnych;
- przygotowywanie i szerzenie informacji o pracy charytatywnej w parafii, także we współpracy z lokalnymi środkami społecznej komunikacji;
10. Zespół rozpoznaje zakres posługi miłosierdzia i możliwości jej realizacji poprzez:
- dostrzeżenie w każdym potrzebującym człowieku Chrystusa i uświadomieniu sobie, że pomagając bliźniemu pomaga samemu Chrystusowi;
- identyfikowanie obszarów ludzkiej biedy i możliwości pomocy we współpracy z duszpasterzami, szkoła, lokalna administracją, Ośrodkami Pomocy Społecznej i organizacjami pozarządowymi;
- pozyskiwanie na swoim terenie środków finansowych i rzeczowych na realizację pomocy za pośrednictwem kolekt, aukcji, loterii i innych imprez.
11. Zespół organizuje i świadczy konkretna pomoc potrzebującym na terenie parafii poprzez:
- organizowanie pomocy doraźnej i długofalowej, aż do usamodzielnienia się osoby potrzebującej;
- tworzenie i prowadzenie lokalnych stacjonarnych placówek charytatywno-opiekuńczych i leczniczych;
12. Pomoc świadczona przez Zespół winna obejmować tych, którzy znajdują się w trudnym położeniu materialnym i zdrowotnym, a w szczególności:
- rodziny wielodzietne i niepełne, ze szczególnym uwzględnieniem dzieci i młodzieży;
- renciści i emeryci;
- chorzy i niepełnosprawni;
- bezrobotni;
- bezdomni;
- migranci i uchodźcy;
- osoby dotknięte patologiami społecznymi;
- osoby dotknięte klęskami żywiołowymi;
- osoby pozbawione wolności.
13. Zespół, opierając się na osobowości prawnej parafii, może tworzyć i prowadzić placówki charytatywno -opiekuńcze i lecznicze o charakterze stacjonarnym, a w szczególności:
- placówki żywieniowe;
- świetlice socjoterapeutyczne dla dzieci i młodzieży;
- kluby seniora;
- ośrodki dziennego pobytu;
- punkty wydawania odzieży i artykułów spożywczych;
- ochronki i przedszkola;
- placówki kolonijne;
- placówki w zakresie ochrony macierzyństwa;
- mieszkania zastępcze;
- poradnie prawne, np. dla osób potrzebujących w otrzymaniu należnych im świadczeń socjalnych;
- inne placówki obejmujące grupy ludzi wymienione w p-kcie 12, w zależności od lokalnych potrzeb.
14. Zespół uczestniczy w pozaparafialnych projektach pomocy poprzez:
- włączanie się w projekty regionalne, krajowe i międzynarodowe Caritas diecezjalnej i Caritas Polska, a w szczególności realizowanie zbiórek finansowych i rzeczowych na ten cel;
- podejmowanie własnych pozaparafialnych inicjatyw pomocy samodzielnie lub w łączności z Zespołami sąsiednich parafii.
IV. Metody działania Zespołu
15. Duch Św. jest siłą działania Zespołu. Członkowie Zespołu przyzywają działanie Ducha Św., Ducha Rady i Umiejętności, aby właściwie rozpoznawać przyczyny zła i eliminować jego skutki.
16. Posługa charytatywna winna obejmować wszystkich ludzi słabych i pokrzywdzonych, którzy w najbliższym otoczeniu nie znajdują żadnej pomocy materialnej i duchowej, bądź pomoc ta jest niewystarczająca. Pomoc ta winna być niesiona na terenie parafii, niezależnie od ich wyznania czy narodowości a także poglądów politycznych. Dotyczy to również pozaparafialnych projektów pomocy. Należy jednak w tych ostatnich zwrócić uwagę na pomoc Polakom poza wschodnimi granicami naszego kraju (por. Posługa, 51).
17. Posługa charytatywna winna być podejmowana we współpracy z miejscowymi duszpasterzami, grupami parafialnymi, z braćmi innych Kościołów chrześcijańskich a także we współpracy z lokalną administracją, z agendami pomocy społecznej i innymi podmiotami niosącymi pomoc w danym środowisku (por. Posługa, 54-55). We współpracy należy pamiętać o zachowaniu własnej tożsamości i duchowości chrześcijańskiej.
18. Dewizą działania Zespołu winna być "pomoc dla samopomocy", aktywizująca ludzi do odkrycia swojej prawdziwej wartości, wyzwolenia od uzależnienia i stania się samowystarczalnym (DA, 8). Dlatego też Zespół w miarę swoich możliwości winien zwrócić uwagę nie tylko na skutki zła, lecz także na jego przyczyny. Będzie w ten sposób realizował "opcję preferencyjną Kościoła na rzecz ubogich", starając się ich "nie pozostawiać na marginesie życia, lecz wprowadzać ich do centrum życia Kościoła oraz całe- go społeczeństwa" (Dives in misericordia, 14; por. Posługa, 56-58). Należy więc nieustannie wybierać takie formy pomocy, które niosą pomoc dla ludzi z ich udziałem, zachęcają ich do aktywnego współdziałania na rzecz zmiany swej sytuacji życiowej, aż do maksymalnego usamodzielnienia się. Zespół zobligowany jest tutaj do ciągłego rewidowania swych ofert pomocy i przystosowania ich do zmieniających się potrzeb.
19. Zespół powinien być partnerem i obrońcą pokrzywdzonych, wsłuchując się w ich potrzeby i życzenia, wspierając ich w obronie należnych im praw, szczególnie prawa do świadczeń socjalnych, do pracy, do uczestnictwa w życiu publicznym. Trzeba, aby działania Zespołu prowadziły do eliminacji dyskryminacji osób, rodzin lub całych grup. Zespół w oparciu o naukę i przykład Jezusa Chrystusa przejmuje współodpowiedzialność za rozwijanie takich struktur życia społecznego, które najskuteczniej chronią słabych i gwarantują wszystkim równy dostęp do dobra wspólnego. Kształtuje w tym względzie opinie publiczną i czuje się współodpowiedzialny za rozwój sprawiedliwości i solidarności społecznej.
V. Pozyskiwanie, rozliczanie i dokumentowanie środków finansowych
20. Środki materialne niezbędne do prowadzenia działalności charytatywnej Zespół może czerpać z wielu źródeł w zależności od miejscowego zwyczaju i potrzeb.
21. Przy pozyskiwaniu środków, szczególnie ze źródeł zewnętrznych, należy zachować roztropność i umiar odpowiedni dla chrześcijańskiego i katolickiego charakteru niesionej pomocy.
22. Środkami uzyskiwanymi ze źródeł zewnętrznych są w szczególności:
- darowizny pieniężne i w naturze od osób fizycznych i prawnych,
- spadki, zapisy, ofiary krajowe i zagraniczne,
- dochody ze zbiórek publicznych
- dotacje państwowe i samorządowe,
- wynagrodzenie za wykonywanie usług charytatywno-opiekuńczych w ramach umów z innymi podmiotami.
23. Zespół dokumentuje swoją Działalność przez prowadzenie odpowiedniej dokumentacji księgowej. Dokumentacja powinna określać wszystkie źródła przychodów i wszystkie wydatki Zespołu.
24. Prawo wglądu do dokumentacji księgowej przysługuje kierownictwu Zespołu oraz władzom kościelnym.
25. Zespół ma obowiązek sporządzania corocznego rozliczenia z działalności finansowej. Sprawozdanie niniejsze jest upowszechnione wśród wspólnoty parafialnej w sposób zwyczajowy dla tego typu ogłoszeń. Sprawozdanie jest dostępne dla wszystkich zainteresowanych. Szczegółowe przepisy ustalane są przez poszczególne diecezje.
26. W przypadku podjęcia przez Zespół działalności gospodarczej należy stosować wszystkie obowiązujące przepisy prawa dla tego rodzaju działalności.
VI. Formacja charytatywna
27. Koordynatorem pracy charytatywnej w diecezji jest biskup, który powinien tak pokierować zarówno poszczególnymi wiernymi, jak też wspólnotami parafialnymi oraz organizacjami i stowarzyszeniami, aby realizowały one model Kościoła miłości.
28. Zadaniem Caritas diecezjalnej jest współpraca z biskupem w koordynowaniu stałej formacji charytatywnej wszystkich wiernych w parafii oraz Zespołów.
29. Troska o prawidłowy rozwój Zespołu oraz skuteczność jego działań wymaga stałej formacji specjalistycznej, która zakłada uprzednią formację powszechną parafian. Wspólnota parafialna powinna być miejscem wychowania postaw otwartości i wrażliwości na potrzeby bliźnich oraz odwagi i dynamizmu w realizacji różnorodnych dzieł miłosierdzia chrześcijańskiego. Obok naturalnych środków wychowawczych Kościół dysponuje również nadprzyrodzonym orężem Słowa Bożego i liturgii oraz świadectwem życia ewangelicznego swoich członków. Szczególne znaczenie w formacji charytatywnej parafian ma ich uczestnictwo w Tygodniu Miłosierdzia, Niedzieli Miłosierdzia Bożego oraz świętach i wspomnieniach liturgicznych patronów posługi na rzecz bliźniego. Jednak najskuteczniejszą formą wychowania do miłości czynnej jest angażowanie dorosłych, młodzieży i dzieci w konkretne działania charytatywne. Głównym odpowiedzialnym za powszechną formację charytatywną parafian jest proboszcz i jego współpracownicy, którzy powinni wychowywać do miłości czynnej poprzez sprawowanie sakramentów, przepowiada- nie słowa Bożego, wszelkie czynności duszpasterskie oraz własny osobisty przykład. W tej pracy formacyjnej duszpasterzy powinni skutecznie wspierać członkowie Zespołu.
30. Formacja członków Zespołu ma charakter stały. Sobór Watykański II uczy, że ludzie świeccy powinni być odpowiednio przygotowani do zadań apostolskich, którym się poświęcają (DA 29; 32). Zewnętrznemu posłannictwu winna zatem towarzyszyć wewnętrzna praca Zespołu nad pogłębieniem życia duchowego członków. Posługa charytatywna wymaga od tych, którzy ją świadczą, wielkodusznego poświęcenia się dla innych, ofiarności, duchowo pojętego ubóstwa, pokory a nade wszystko autentycznego zjednoczenia z Chrystusem. Wolontariusze charytatywni powinni posiadać takie cnoty społeczne jak: "uczciwość, poczucie sprawiedliwości, szczerość, uprzejmość, siłę ducha", a ich wzorem winna być Najświętsza Maryja Panna, "która w czasie życia ziemskiego, podobnego do innych, pełnego trosk rodzinnych i pracy, jednoczyła się zawsze najściślej ze swoim Synem i współuczestniczyła w całkiem szczególny sposób w dziele Zbawiciela" (DA 4).
31. Owocna praca Zespołu wymaga regularnych, przynajmniej comiesięcznych, spotkań z duszpasterzem, które powinny mieć na uwadze formację religijno-ascetyczną, metodyczno-fachową oraz sprawy organizacyjne. Część pierwszą może wypełnić Msza św. z homilią, nabożeństwo, konferencja ascetyczna lub wspólne rozważanie Słowa Bożego. W części drugiej powinien znaleźć się referat z dziedziny teologii, psychologii, katolickiej nauki społecznej, prawa, pielęgniarstwa itp. Po referacie powinien być czas na dyskusję, zmierzającą do wyciągnięcia wniosków i sformułowania postulatów praktycznych. Ostatnią część spotkania Zespołu wypełnia omówienie spraw bieżących i organizacyjnych, zwłaszcza problemów nowych i planowanych w najbliższym czasie działań charytatywnych. Wobec konieczności szybkich działań np. organizacji pomocy ofiarom katastrof i klęsk żywiołowych może zostać zwołane nadzwyczajne zebranie Zespołu.
32. Formację charytatywną prowadzoną w parafii powinna uzupełniać Caritas Diecezjalna poprzez organizowanie cyklicznych szkoleń oraz specjalistycznych rekolekcji i dni skupienia, zarówno dla wolontariuszy z Zespołów jak i dla pracowników dzieł diecezjalnych Caritas. Caritas diecezjalna powinna być otwarta na pomoc w formacji charytatywnej pracowników, wolontariuszy i członków innych instytucji kościelnych, grup i wspólnot a także służyć pomocą w dobrowolnej formacji pracowników niekościelnych instytucji i zakładów opieki społecznej oraz wolontariuszy z innych niż Caritas organizacji i stowarzyszeń niosących pomoc potrzebującym.
Instrukcję zatwierdzoną przez Konferencję Episkopatu Polski polecam z dniem dzisiejszym wprowadzić w życie w parafiach Diecezji Płockiej.
+ Stanisław Wielgus, Biskup Płocki
Płock, dn. 15 czerwca 2000 r.
Szkolne Koła Caritas
REGULAMIN SZKOLNEGO KOŁA CARITAS
1. Celem zaspokojenia duchowych i społecznych potrzeb młodego pokolenia katolików oraz podejmowania przez nich dzieł miłosierdzia prowadzonych przez Caritas Diecezji Płockiej, zwaną w dalszej części Regulaminu Caritas, na wniosek Szkoły Caritas powołuje Szkolne Koło Caritas, zwane w dalszej części Regulaminu Kołem, zatwierdzone przez Biskupa Płockiego.
2. Podstawą prawną powołania Koła jest art. 32 Statutu Caritas i § 35 pkt. 1k Zarządzenia Ministra Edukacji Narodowej Nr 14 z dnia 19.VI. 1992 r. w sprawie ramowego statutu szkół publicznych dla dzieci i młodzieży (Dz. U. MEN Nr 4.)
3. Koło w swojej pracy kieruje się niniejszym regulaminem.
Rozdział I
POSTANOWIENIA OGÓLNE
§ 1
Koło jest organizacją młodzieżową działającą na terenie Szkoły, pod nadzorem Dyrekcji i włączającą się na zasadzie wolontariatu w działalność charytatywno-opiekuńczo-wychowawczą prowadzoną przez Caritas.
§ 2
Ponieważ Koło używa nazwy CARITAS, która jest prawnie zastrzeżona dla Kościelnej Instytucji Charytatywnej, dlatego jego działalność musi być ściśle związana i realizowana pod nadzorem Caritas.
§ 3
Opiekę duchową nad Kołem sprawuje kościelny asystent wyznaczony przez Biskupa Płockiego, który czuwa nad tym by działalność Koła była zgodna z nauczaniem Kościoła Katolickiego i Regulaminem Koła oraz włącza się w pracę nad formacją członków Koła.
§ 4
W sprawach wychowawczych i organizacyjnych opiekę nad Kołem sprawuje nauczyciel szkoły, w której zostało ono powołane, zatwierdzony przez Dyrektora Szkoły i Dyrektora Caritas.
Rozdział II
CEL, ZADANIA, ŚRODKI
§ 5
Zadania Koła wynikają z Chrystusowego przykazania miłości bliźniego, które winno być odnoszone do każdego, bez względu na jego przekonania, wyznanie, narodowość czy rasę. Są to w szczególności:
1. coraz większe zrozumienie i pogłębienie nauki Jezusa Chrystusa przede wszystkim o miłosierdziu Bożym oraz jej szerzenie;
2. uwrażliwienie na różne obszary ludzkiej biedy i krzewienie ducha czynnej miłości bliźniego;
3. stwarzanie atmosfery mobilizującej do pracy nad sobą oraz do kształtowania osobowości katolika i Polaka w dążeniu do wszechstronnego rozwoju młodego człowieka i odpowiedzialności za Kościół i Ojczyznę;
4. rozwijanie praktyk religijnych w życiu osobistym i wspólnotowym, zwłaszcza pełnego uczestniczenia we Mszy św.;
5. troska o zdobywanie wiedzy religijnej, ogólnej i podnoszenie kwalifikacji do niesienia pomocy innym;
6. rozeznawanie konkretnych potrzeb w najbliższym środowisku, szkole, domu, sąsiedztwie oraz organizowanie pomocy;
7. stała współpraca i włączanie się w akcje prowadzone przez Caritas, takie jak Akcja Wakacyjna, Tydzień Miłosierdzia, Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom, Jałmużna Wielkopostna, Chleb Miłości, dla osób ubogich i samotnych, pomoc w organizowaniu wypoczynku dla dzieci oraz pomoc dla poszkodowanych w kataklizmach i sytuacjach losowych itp.;
8. współdziałanie z innymi organizacjami młodzieżowymi oraz działalnością charytatywną i opiekuńczą prowadzoną szczególnie przez Parafialne Zespoły Caritas, organy i organizacje państwowe, samorządowe, społeczne, fundacje, stowarzyszenia itp.;
§ 6
Zadania o których mowa w § 5 Koło realizuje wykorzystując właściwe swemu celowi środki i sposoby działania ustalając je z Dyrekcją Szkoły:
1. środki rozwijające życie wiary: Słowo Boże, nauka Kościoła, życie sakramentalne, Kult Eucharystii, nabożeństwa, dni skupienia, rekolekcje, pielgrzymki, konferencje, dialog ewangeliczny, itp.;
2. spotkania, zebrania, zjazdy, sympozja, konferencje, prelekcje, pogadanki, dyskusje, kursy, szkolenia, itp.;
3. imprezy kulturalne, religijno-charytatywne, poezja, muzyka, śpiew, akademie, wieczornice, przedstawienia, koncerty, konkursy, przeglądy, video-kino, spotkania z zaproszonymi gośćmi, itp.;
4. imprezy rekreacyjno-sportowe, festyny, loterie fantowe, aukcje, itp.;
5. wystawy, gabloty, gazetki i czasopisma szkolne, kronika, itp.;
6. udział w kwestach, zbiórkach ofiar i darów organizowanych przez Caritas lub za zgodą Dyrektora Caritas pod nadzorem opiekunów Koła;
7. włączanie się w pracę różnego rodzaju placówek charytatywnych, opiekuńczych i wychowawczych oraz podejmowanie posług na rzecz osób potrzebujących pozostających w domach;
8. biblioteczka literatury religijnej i materiałów instruktażowych Caritas, taśmoteka, itp.;
9. oddziaływanie przez symbole organizacyjne.
Rozdział III
CZŁONKOWIE KOŁA - ICH PRAWA I OBOWIĄZKI
§ 7
Koło zrzesza dzieci i młodzież katolicką szkoły, w której zostało powołanie, nie wykluczając młodzieży, która równocześnie należy do innych organizacji, stowarzyszeń czy też ruchów katolickich.
§ 8
Członkiem Koła może być każdy uczeń, który włączył się w prace Koła jako kandydat i wyraża chęć pełnego w nim uczestnictwa, głównie poprzez wypełnianie obowiązków wynikających z niniejszego regulaminu.
§ 9
Każdy członek Koła ma prawo:
1. korzystać z czynnego i biernego prawa wyborczego;
2. uczestniczyć w życiu i działalności Koła oraz wpływać na jego kształt
3. poręczać za kandydatów na członków Koła;
4. posiadać legitymację;
5. posiadać identyfikator podczas realizowania zadań realizowanych przez Koło.
§ 10
Członkowie mają obowiązek:
1. żyć i pracować w Kole zgodnie z zasadami wiary i moralności Kościoła Katolickiego;
2. dążyć do urzeczywistniania w sobie pełni miłosierdzia chrześcijańskiego, które powinno realizować się na trzech płaszczyznach: modlitwa-słowo-czyn;
3. dbać o dobre imię Kościoła, Ojczyzny, Szkoły i Koła;
4. wypełniać cele i zadania regulaminu, a także decyzje władz Koła, a nadto troszczyć się o jego rozwój;
5. wykonywać prace na rzecz Koła i prace podejmowane przez Koło;
6. uczestniczyć w zebraniach Koła;
7. wpłacać składki członkowskie na rzecz Koła, których formę ustali Koło (regularnie składana niewielka kwota, okazjonalnie ogłaszana zbiórka, dobrowolne ofiary, lub inne formy).
§ 11
Uznanie za członka Koła dokonuje Zarząd Koła na wniosek ubiegającego się opatrzony poręczeniem dwóch członków i zgodą rodziców (dla kandydatów poniżej 18-go roku życia), po 6-cio miesięcznym okresie kandydackim.
§ 12
Uroczyste przyjęcie w poczet członków Koła i wręczenie legitymacji odbywa się w dniu Święta Patronalnego Caritas - Niedziela Miłosierdzia lub w inny dzień ustalony z Dyrekcją Caritas.
§ 13
Kandydaci mają te same obowiązki, co członkowie oraz prawo twórczego uczestniczenia w życiu i działalności Koła zawsze jednak wraz z członkami Koła.
§ 14
Przyjęcia w poczet kandydatów dokonuje Zarząd Koła na wniosek ubiegającego się o przyjęcie.
§15
W działalność Koła mogą włączać się, w razie takiej potrzeby, uczniowie nie zrzeszeni, o innym światopoglądzie lub z innej szkoły na zasadzie sympatyka Koła. Taka osoba nie może jednak być formalnym członkiem Koła.
§ 16
Nie może być ważnie przyjęty do Koła ten, kto publicznie odstąpił od wiary katolickiej albo zerwał wspólnotę kościelna lub podlega ekskomunice.
§ 17
Członkostwo w Kole ustaje przez:
1. ukończenie lub zmianę szkoły;
2. dobrowolne wystąpienie;
3. skreślenie przez Zarząd Koła oparte na opinii sądu koleżeńskiego.
§ 18
Koło może skupiać w swoich szeregach członków seniorów i członków honorowych:
1. członkiem seniorem jest każdy absolwent szkoły, który był członkiem Koła i nadal pragnie kontynuować działalność w Kole, podejmując wszystkie obowiązki. Członek senior posiada wszystkie prawa członka oprócz prawa wyborczego;
2. członkiem honorowym może być osoba fizyczna lub prawna, która decyzją zarządu Koła otrzymała taki tytuł za znaczące zasługi dla Koła.
Rozdział IV
WŁADZE I ORGANIZACJA KOŁA
§ 19
Koło bezpośrednio podlega Caritas jako organowi powołującemu, który ma prawo i obowiązek wizytowania go oraz kontrolowania jego działalności po uzgodnieniu z Dyrekcją Szkoły i Zarządem Koła.
§ 20
W ramach podejmowania działań Koło stosuje się do ustaleń zawartych w Statucie Szkoły, nad przestrzeganiem którego czuwa Dyrektor Szkoły.
§ 21
Pracą Koła kieruje Zarząd, w skład którego wchodzą:
1. z urzędu z głosem decydującym asystent kościelny i opiekun Koła;
2. z wyboru z głosem doradczym przedstawiciele młodzieży, wybrani na funkcje przewodniczącego, zastępcy, sekretarza i skarbnika Koła.
§ 22
Do zadań Zarządu należy:
1. planowanie kierunków formacji i działalności Koła w danym roku szkolnym, uwzględniając konkretne potrzeby i realne możliwości;
2. czuwanie nad działalnością Koła na terenie Szkoły oraz podejmowanie decyzji i nawiązywanie współpracy w działaniach zewnętrznych;
3. inspirowanie członków do podejmowania działań, powoływanie sekcji Koła;
4. ustalanie terminu zebrań Koła;
5. przyjmowanie i w razie konieczności usuwanie członków, kandydatów i sympatyków Koła lub rozstrzyganie spraw spornych między członkami;
6. reprezentowanie Koła na zewnątrz;
7. stały kontakt z Caritas i Dyrekcją Szkoły w sprawach wymagających uzgodnienia lub nieuwzględnionych w regulaminie;
8. proponowanie Caritas zmian regulaminu Koła;
9. decydowanie o wydatkach Koła i kontrola działalności finansowej;
10. przedstawienia Caritas sprawozdania merytorycznego i finansowego z rocznej działalności Koła przed zakończeniem roku szkolnego.
§ 23
Wewnątrz Koła są powoływane sekcje dla ułatwienia organizacji pracy Koła i realizacji specjalnych celów. Może to być podział ze względu na wiek, zainteresowania, zdolności lub zaistniałe potrzeby (np. sekcja formacyjna, kulturalna, artystyczna, muzyczna, plastyczna, gospodarcza, hospicyjno/paliatywna, opiekuńcza, wychowawcza, świetlicowa, klasowa itp.)
Rozdział V
MAJĄTEK KOŁA
§ 24
Majątek Koła stanowią:
1. składki członkowskie i inne zobowiązania członków na rzecz Koła;
2. środki finansowe z innych źródeł przeznaczone na potrzeby Koła;
§ 25
Do obowiązków skarbnika należy:
1. prowadzenie zestawienia wpływów i wydatków;
2. zbieranie funduszy i przekazywanie ich opiekunowi;
3. czuwanie nad prawidłowością rozporządzeń majątkowych zgodnie z decyzjami Zarządu, za co osobiście odpowiada;
4. składanie kwartalnego sprawozdania Zarządowi Koła.
§ 26
Wszystkie fundusze otrzymane przez Koło na cele charytatywne są majątkiem Caritas jako ofiary zgromadzone pod zastrzeżonym prawnie znakiem Caritas i za zgodą Dyrektora Caritas.
§ 27
W szczególnych wypadkach Caritas może wyrazić zgodę na gromadzenie przez Koło większej ilości funduszy (np. na operację lub inną pomoc dla uczniów Szkoły). Pieniądze będą przechowywane na specjalnie otwartym subkoncie Caritas lub Szkoły oraz wydatkowane za wiedzą Caritas na ściśle określony cel.
§ 28
W razie nie spożytkowania wszystkich funduszy na określony cel Dyrektor Caritas jako dysponujący majątkiem Caritas przeznaczy je na cele pokrewne uwzględniając sugestie Zarządu Koła.
§ 29
Caritas nie odpowiada za nie uzgodnione zobowiązania Koła.
Rozdział VI
PATRON, ŚWIĘTO I SYMBOLE
§ 30
Świętem patronalnym Caritas jest liturgiczny dzień ku czci Miłosierdzia Bożego - I niedziela po Wielkanocy.
§ 31
Koło wybiera swojego Patrona spośród Świętych i Błogosławionych, którzy szczególnie zasłużyli się na polu miłosierdzia i ustanowi Święto Koła w dniu liturgicznego wspomnienia tego Świętego.
§ 32
Koło może ustalić pieśń, która będzie hymnem Koła i modlitwę, która będzie wspólną modlitwą Koła.
§ 33
Koło może używać zastrzeżonego znaku Caritas: czerwonego, równoramiennego Krzyża z potrójnymi promieniami falistymi, wychodzącymi z każdego wewnętrznego kąta między ramionami Krzyża oraz literami białymi: „Caritas”, wpisanymi w stylizowanej formie symbolu serca z napisem: „Szkolne Koło Caritas” w otoku.
Rozdział VII
PRZEPISY KOŃCOWE
§ 34
Regulamin obowiązuje wszystkie osoby zrzeszone w Kole. W przypadku świadomego naruszania go, Zarząd może udzielić upomnienia, nagany, zawieszenia w czynnościach członka lub usunąć z Koła.
§ 35
Decyzje o rozwiązaniu Koła podejmuje Dyrektor Caritas na wniosek Zarządu Koła lub Dyrekcji szkoły.
§ 36
Caritas może również rozwiązać Koło, gdy jego działalność obraca się na poważną szkodę Caritas po uzgodnieniu tego z Dyrekcją szkoły.
§ 37
Likwidację majątku Koła przeprowadza ostatni Zarząd lub osoba wyznaczona przez Caritas. Fundusze na cele charytatywne przekazane zostają do Parafialnego Zespołu Caritas, na terenie którego działało Koło, a majątek Koła spożytkowany zgodnie z decyzją Zarządu i wolą członków zawsze na cele charytatywne.
§ 38
Zmiana regulaminu wymaga formy pisemnej i dokonuje jej Biskup Płocki
+ Stanisław Wielgus , Biskup Płocki
Płock, dn. 5 listopada 2004 r.
